Η δράση αυτή προσκαλεί μικρούς και μεγάλους να γνωρίσουν βιωματικά τη διαδικασία της αρχαιολογικής έρευνας, να ανακαλύψουν ευρήματα, να ερμηνεύσουν το παρελθόν και να συνδεθούν με τον πολιτισμό του τόπου μας μέσα από το παιχνίδι και τη γνώση.
Η προσομοίωση έχει σχεδιαστεί ώστε να προσφέρει μια εκπαιδευτική και ψυχαγωγική εμπειρία, αναδεικνύοντας την ιστορική και συμβολική σημασία του Ολύμπου ως τόπου λατρείας και έμπνευσης.
Η προσομοίωση αναπαριστά έναν διπλό ναό αφιερωμένο στον Δία και την Αθηνά. Ένας τέτοιος τύπος ιερού δεν είναι ο συνηθισμένος στην αρχαιότητα και γι’ αυτό θεωρείται σπάνιος, καθώς συνήθως κάθε θεότητα είχε τον δικό της ξεχωριστό ναό ή βωμό. Ωστόσο, σε ορισμένες περιοχές συναντάμε κοινά ιερά όταν δύο θεότητες συνδέονται μεταξύ τους συμβολικά ή οικογενειακά, όπως ο Δίας, πατέρας των θεών, και η Αθηνά, προστάτιδα της πόλης (polis, δηλαδή τον οργανωμένο ανθρώπινο χώρο) και της σοφίας. Επιλέξαμε αυτόν τον τύπο ναού γιατί αναδεικνύει τον πολυθεϊκό και πολυεπίπεδο χαρακτήρα της αρχαίας θρησκείας, επιτρέπει να παρουσιαστούν διαφορετικά είδη αναθημάτων και λατρευτικών συμβόλων και συνδέεται άμεσα με τον Όλυμπο, όπου ο Δίας λατρευόταν ως κορυφαία θεότητα και η Αθηνά ως θεά της σοφίας, της τέχνης και της στρατηγικής.
Στην αρχαιότητα τα ιερά είχαν συχνά πολύ μακρά διάρκεια χρήσης, ακόμη και για αιώνες, και γι’ αυτό είναι αρχαιολογικά φυσικό να βρίσκουμε αναθήματα, δηλαδή προσφορές, από διαφορετικές χρονικές περιόδους. Τα αντικείμενα που ανακαλύπτουν τα παιδιά, όπως αγγεία, ειδώλια, προτομές και επιγραφές, είναι αντίγραφα προσφορών που θα μπορούσαν να είχαν αφιερώσει οι πιστοί στον ναό. Αρχικά ήταν άθικτα και τοποθετημένα σε χώρους λατρείας, με τον χρόνο όμως έσπαγαν, παραμερίζονταν ή καλύπτονταν από νεότερα στρώματα χρήσης.
Για τον λόγο αυτό, στην προσομοίωση επιλέξαμε να παρουσιάσουμε τα αναθήματα όπως ίσως ήταν όταν ο ναός λειτουργούσε ακόμη. Με το πέρασμα του χρόνου και τη χρήση από τα παιδιά, θα αποκτήσουν και αυτά τη φυσική φθορά που συνοδεύει τα αντικείμενα στο πέρασμα των αιώνων.
Η προσομοίωση αυτή είναι μια μορφή δημόσιας αρχαιολογίας, καθώς ανοίγει την αρχαιολογική εμπειρία στον κόσμο και όχι μόνο στους ειδικούς. Δίνει τη δυνατότητα σε όλους να συμμετέχουν ενεργά στη διαδικασία της γνώσης, να αντιληφθούν ότι η αρχαιολογία δεν ανήκει μόνο στα εργαστήρια και τα μουσεία, αλλά είναι ένας ζωντανός τρόπος σύνδεσης με το παρελθόν. Έτσι, η πολιτιστική κληρονομιά δεν παραμένει μια μακρινή ιστορία, αλλά γίνεται προσωπική εμπειρία, μνήμη και ευθύνη για το παρόν και το μέλλον.